La Déclaration des Nations Unies sur les droits des paysan·ne·s et des autres personnes travaillant dans les zones rurales, a été adoptée fin 2018 par les Nations Unies (ONU) à une large majorité (121 votes pour, 54 abstentions, 8 votes contre). Cette Déclaration marque l’aboutissement d’un processus historique : elle est le résultat de près de 20 ans de mobilisation de la Via Campesina et de ses alliés, et de 6 ans de négociation au Conseil des droits de l’homme de l’ONU. Ce processus fut porté dès ses débuts par les mouvements sociaux : ce sont les paysan·ne·s ainsi que autres communautés rurales qui ont documenté les multiples violations des droits humains et discriminations dont il·elle·s sont victimes. L’adoption de la Déclaration constitue une grande réussite, une source de joie, de fierté et d’espoir pour tou·te·s les paysan·ne·s et les personnes travaillant en zones rurales, et leurs défenseurs. Les droits des paysan·ne·s font désormais partie du droit international.
Par Laura Michéle, chargée Nutrition et systèmes alimentaires chez FIAN International,
Kavya Chowdhry (FIAN International), Patti Rundall (IBFAN) et Stefano Prato (SID)
par Myriam Douo, chargée de campagne des Amis de la terre Europe, membre de la l’Alliance Alter-EU (Alliance for Lobbying Transparency and Ethics Regulation)
Door Hanne Flachet, verantwoordelijke beleid en onderzoek, FIAN Belgium
Vandaag lijden 815 miljoen mensen honger in de wereld. 50 % van hen produceren zelf voedsel en 80 % leeft op het platteland [1]. De mondiale voedselproductie staat bovendien onder druk door klimaatopwarming, waardoor honger nog dreigt toe te nemen. Tegelijkertijd is het huidige dominante agro-industriële landbouw- en voedselsysteem verantwoordelijk voor een belangrijk deel van de broeikasgasuitstoot. Tussen 44 en 57 % van de totale broeikasgasuitstoot is afkomstig van ons mondiale voedselsysteem via landbouw, ontbossing, transport, verwerking en verpakking, opslag en afval [2]. Een transformatie van het voedselsysteem is daarom noodzakelijk. Enerzijds om de honger de wereld uit te helpen en voedselproducenten weerbaar te maken. Anderzijds om de impact van de landbouw op het klimaat terug te dringen. Over de vraag wat deze transformatie moet inhouden en hoe die bewerkstelligd kan worden, lopen de meningen, vaak gestuurd door de verschillende belangen, fundamenteel uiteen.
De Confédération Paysanne, een Franse vakbond voor boerenlandbouw en zij die er werkzaam in zijn
Menselijke activiteit is verantwoordelijk voor de klimaatverandering. De manier waarop we voedsel consumeren en produceren dragen een grote verantwoordelijkheid voor de ontwrichting. De landbouw is zelf verantwoordelijk voor 17% [1] van de totale uitstoot van broeikasgassen (BKG) wereldwijd. In Frankrijk kwam in 2011 20,6% van de uitstoot van BKG van de landbouw, die daarmee op de tweede plaats komt, na transport [2]. Tussen 44% en 57% van de totale uitstoot van broeikasgassen komt van het wereldwijde voedselsysteem. De VN-conferenties over klimaatverandering (COP) volgen elkaar op zonder dat er bindende overeenkomsten worden gesloten voor de staten. Tegelijkertijd komen er steeds meer "schijnoplossingen" bij. In de tussentijd hebben wij, landbouwers wereldwijd, last van het ontregelde klimaat: droogte, overstromingen en andere rampen, verlies van biodiversiteit, gezondheidsproblemen, landbouwexpertise en -praktijken die verloren gaan, volkeren die ontheemd geraken, enz. De Confédération Paysanne stelt dat de boerenlandbouw een antwoord biedt op de klimaatverandering, omdat ze respect heeft voor de natuur en de landbouwers die er dagelijks mee werken.
Complément d’information suite à l’article "Carbone dans les sols agricoles : un nouvel alibi pour l’agrobusiness" paru dans notre revue Beet The System d’octobre 2018.
Rudolf Köchli relate dans cet article une partie assez méconnue mais tout à fait importante : le charbon végétal, l’exemple de Kaindorf en Autriche, une vraie solution pour le réchauffement climatique !