Industriële voedselsystemen zijn er niet in geslaagd om te voldoen aan de voedingsbehoeften van de wereldbevolking. Bijna 800 miljoen mensen lijden vandaag honger. Onze voedselsystemen produceren een derde van de uitstoot van broeikasgassen, wat een enorme bijdrage levert aan de klimaatcrisis en de moeilijke toegang tot voedsel en voeding verergert. Het massale uitsterven van soorten, de vernietiging van ecosystemen en de verstoring van de natuurlijke cycli die het leven op aarde in stand houden, hebben ook een impact op de toegang tot voedsel.

Extractivisme, de vercommercialisering en financialisering van de natuur hebben uitbuiting, verloedering en gewelddadige uitzettingen geïntensiveerd. De groeiende controle van natuurlijke hulpbronnen door een klein aantal machtige bedrijven, individuen en staten versterkt ook gendergerelateerd geweld, intersectionele discriminatie en groeiende ongelijkheid.

De [> https://www.righttofoodandnutrition.org/] stellen een andere weg voor die gebaseerd is op de strijd van het volk tegen bedrijfscontrole, greenwashing en neokoloniale praktijken. Ze stellen voor om het recht op voedsel en voeding te verdedigen, de mensenrechten van boeren en plattelandsbewoners te versterken en voedselsoevereiniteit voor iedereen te garanderen.

Ze zijn onderverdeeld in vier secties met een analyse van internationale ontwikkelingen, voedsel en de drievoudige ecologische crisis, groen kolonialisme en koolstofarme economie, en volksstrijd en oplossingen voor de klimaat- en voedselcrisis.

Ondanks de steeds erger wordende voedselcrisis is er op internationaal niveau weinig doortastende actie ondernomen om de oorzaken van deze crisis voor 2023 aan te pakken. In plaats daarvan heeft het grootkapitaal zijn greep op internationale fora, met name de VN, behouden.

De voedselcrisis en de drievoudige ecologische crisis van klimaat, biodiversiteitsverlies en vervuiling zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Toch stellen grote bedrijven en regeringen alleen technologische oplossingen voor om ze op te lossen, waarbij ze de rechten van kleinschalige voedselproducenten negeren.

Toch stellen grote bedrijven en regeringen alleen technologische oplossingen voor om ze op te lossen, waarbij ze de rechten van kleinschalige voedselproducenten negeren.

In de afgelopen jaren zijn koolstofarme economie en aanverwante marktgerichte benaderingen opgelegd als het belangrijkste paradigma voor het oplossen van deze onderling samenhangende bedreigingen. In plaats van de planeet te beschermen, bestendigt dit groene kolonialisme alleen maar de vernietiging ervan en de vercommercialisering van de natuur, terwijl het de bestaande ongelijkheden verergert.

Een rechtvaardige ecosociale verandering van onze voedselsystemen, die ieders recht op voedsel en voeding beschermt, vereist wereldwijde rechtvaardigheid en de bevordering van voedselsoevereiniteit, harmonie en evenwicht tussen mens en milieu.

INHOUDSOPGAVE

INTERNATIONAL DEVELOPMENTS

1.1 International responses to the global food crisis
1.2. Corporate capture vs. corporate accountability
1.3. Steps ahead on the CFS global coordination role in response to food crises
1.4. The United Nations human rights system

FOOD AND THE TRIPLE CRISES

2.1. FAO’s push for digital agriculture
2.2. Biodiversity and peasants’ and Indigenous Peoples’ seeds systems
2.3. The deception of carbon markets and carbon offsetting projects

UNMASKING GREEN COLONIALISM BEHIND THE ‚DECARBONIZATION CONSENSUS
By Mary Ann Manahan, Breno Bringel, and Miriam Lang

PEOPLE’S LOCAL STRUGGLES AND ALTERNATIVES TO THE CLIMATE & FOOD CRISES

4.1. Support of Local Struggles
4.2. Providing People’s Alternative Solutions
4.3. Knowledge-Sharing Tools on the Right to Food and Nutrition